Deze blogpost is geschreven door: HolyCow

Boek review: Aurea de wilde pony
De boekenserie ‘Gouden Paarden’, geschreven door Christine Linneweever, is denk ik een literaire klassieker als het gaat om Nederlandstalige paardenboeken. De serie bestaat uit meerdere boeken die elk het levensverhaal van een paard vertellen. De boeken staan grotendeels los van elkaar, maar af en toe kom je kleine ‘easter eggs’ in andere boeken tegen. Zo komen bepaalde paarden elkaar eens tegen, of komen ze uiteindelijk zelfs te wonen op dezelfde plek. 

Ze zeggen ‘don’t judge a book by its cover’. Als je dat wel zou doen, dan is dit boek het eerste wat je eruit kiest, want die kaften zijn werkelijk prachtig! Zeker als je kijkt naar het vierde deel van de serie, ‘De ontsnapping van Rafal’. Ik bedoel maar: De kleuren, de compositie, de actie, de kleuren. Maar ook bij de nieuwe delen zijn de illustraties on-point. Er zijn weinig kinderboeken die zulke realistische, maar met een duidelijke herkenbare stijl, kunstwerken laten zien. Alleen daarom zou je het boek al willen kopen!

De boekenserie begon met ‘Aurea de wilde pony’, absoluut mijn favoriete boek als kind. Mijn moeder had het boek zien liggen: Een grotendeels roze kaft, met een gouden pony erop. Ja, dat leek wel iets voor haar paardengekke dochter. Het boek was binnen een mum van tijd uit, en is daarna zeker een aantal keer opnieuw gelezen. 

Aurea wordt geboren in een Engels natuurreservaat. Om de zoveel tijd worden een aantal pony’s uit de kudde gevangen en meegenomen. Uiteraard valt Aurea, met haar gouden vacht, gelijk op. Waar normaal wildbeheer paarden met mooie kleurtjes graag laat staan zodat er uiteindelijk allemaal veulentjes met ook leuke kleurtjes komen, denken ze hier vooral op kortere termijn: Die mooie pony gaat met mee! 
Zo wordt Aurea een vrachtwagen ingejaagd, en uiteindelijk verkocht op een veiling. Daar wordt ze verkocht naar Nederland en beleerd. Ze komt allemaal mensen tegen: De ene lief, de ander minder lief. Een van die mensen weet gelukkig haar naam te raden. Immers lijkt Aurea op Aurum, en dat betekent goud. Heel logisch dus. 

Paardenverhalen zijn zelden heel origineel. Het zal dan ook niemand wat verbazen als Aurea opgekocht wordt door een meisje dat vooral denkt aan medailles en eigenlijk niet zo aardig is. Gelukkig loopt er op stal ook iemand rond die helemaal dol is op Aurea! Rara, hoe gaat dat eindigen?

Ondanks dat het verhaal vrij cliché is, is het voor (paardengekke) kinderen een super leuk boek om te lezen, en ik ben er dan ook heilig van overtuigt dat elk pennymeisje dit boek in haar kast moet hebben staan, of tenminste een keertje moet lenen van de bieb. En stiekem kan het voor de ‘jong van hart’ volwassenen onder ons ook nog wel vermakelijk zijn!